woensdag 16 december 2015

A little bit sad

En nu is het dus gedaan. De redenen om terug te keren werden opeens belangrijker dan de redenen om te blijven en dus keerden we huiswaarts. Het is niet gemakkelijk zo plots opstaan in het donker en in de regen naar uw werk rijden. Maar ik trek me op aan de kleine dingen.
De weg naar mijn werk is iets minder bezaaid met hindernissen, er lopen tenminste geen mensen meer over de autosnelweg. We kunnen ook wel stellen dat  de weg naar het werk iets minder gevaarlijk is. Ik zet mijn leven niet op het spel als ik mijn deuren vergeet te sluiten of mijn handtas ostentatief op de passagiersstoel laat liggen. De kans om hier beroofd, verkracht en vermoord te worden is hier waarschijnlijk ook iets kleiner, al  is de kans op een zelfmoordterrorist dan weer groter. Maar bon ik ga ervan uit dat ik die niet op de E17 zal tegenkomen.
Het is ook iets efficiënter werken, als ik een meeting plan om 9uur  dan is de kans echt wel groot dat ze ergens russen 9 en 10 daadwerkelijk begint.
En ik heb opnieuw een groot huis, met een dampkap en een mengkraan, zelfs internet en netflix,  wat een luxe.
En als het dus even druk wordt in huis en de dochters zich storen aan elkaars ademhaling kan ik zeggen, kijk anders nog eens naar Frozen ,  je hebt die nog maar 738 keer gezien.

Daar moet ik het dus mee doen en dat moet de neerslachtigheid wat wegwerken en het gemis aan de zon, de zee, de bergen, het surfen, de barbecues en de mensen daar wat temperen.

Ik ben dus maar een little bit sad, het kon nog erger.


De weg naar mijn werk vorige week


De weg naar mijn werk nu

Geen opmerkingen:

Een reactie posten